ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ

Ταξίδεψα στην Ταϊπέι. Τούρκικες αερογραμμές. Άριστη εξυπηρέτηση, καλός χώρος, άψογη συμπεριφόρα απο τις και τους συνοδούς αέρος.
Σκεφτόμουνα. Ίδιες μορφές. Αν τις-τους έβλεπες εξω στο δρόμο θα τις-τους  έπαιρνες για ελληνίδες και έλληνες. Όμως κάτι ήταν διαφορετικό. Οι χειρονομίες, η έκφραση του προσώπου, κάτι ήταν αλλοιώτικο. Είναι θέμα πολιτισμού, γλώσσας ίσως. Ίσως η γλώσσα απο μόνη της, ο τρόπος που πρέπει να συσπαστεί το πρόσωπο για να προφέρει, ισως αυτό απο μόνο του να είναι ικανή για να αλλάξει τα πάντα, να κάνει ενα πρόσωπο οικείο ή ξένο. Μπορεί βέβαια να είναι κάτι πιό βαθύ, κάτι μυστικό που εχει να κανει με το πώς κάθε πολιτισμός αντιλαμβάνεται το σύστημα των ανθρωπίνων σχέσεων, πώς και πού οριοθετεί τον εαυτό και που αρχίζει ο ξένος. Μπορεί να είναι κι ετούτο. Θυμάμαι παλιά, τότε που ακόμη μπορούσες να βρεις έλληνες που δεν είχαν χαθεί μέσα στη δίνη της πολυτισμικότητας, πως τα πρόσωπα των ανθρώπων έμοιαζαν όλα οικεία και εδικά. Τα μάτια των ανθρώπων, που δεν ήταν πως ήταν άδολα και αθώα, αλλά ήταν σαν διάφανες κουρτίνες που σε άφηναν να εισχωρήσεις, να μπεις στα άδυτα, στα άγια των αγίων της ψυχής και να κοινωνήσεις, να μετέχεις σε όλα...
Μα θα πεις και η γλώσσα απο μόνη της δεν εκφράζει το ιδιο; Δεν είναι το ιδιο; Ενα σύστημα φθόγγων, ήχων και σχέσεων που μορφοποιεί αυτή την αντίληψη, αυτόν τον τρόπο κατανόησησης του κόσμου!
Ταξίδεύω και βλέπω συστήματα σχέσεων και συστήματα ορίων και φυλακές.. μερικές φορές φυλακές ασφαλείας...
Ταϊπέι, στις 6 Απριλίου 2016.